Citat:
În prealabil postat de fallen
Da, asta cam asa e, doar ca si asta e interpretabila...degeaba trage cineva de mine, daca eu nu simt nimic pt persoana respectiva...desigur, poate ma emotioneaza atentia si bunatatea lui fata de mine, si o apreciez, dar...poate nu ar fi cinstit sa-l iau de sot doar pentru asta, el sa ma iubeasca iar eu sa il consider doar un amic...( nu ca nu ar fi cinstit, dar poate nici nu ar fi posibil sa-mi fie sot cu adevarat)...si atunci, voi gandi la fel : oare nu asta a fost sansa mea, barca de salvarr pe care mi-a trimis-o Dumnezeu, si eu am ratat-o...oare nu trebuia sa am incredere in Dumnezeu si sa-l iau pe acel barbat, si poate in momentul cand am fi devenit un singur trup, l-as fi vazut ca pe Fat frumos? Oare nu cumva ce mi se intampla acum, faptul ca am un barbat frumos dar rau, e rasplata pt ca l-am refuzat pe cel bun?
|
Treaba cu sentimentele e complicata. Iti poate place cineva ca persoana, caracterul, cum gandeste, etc., ca prieten, amic, dar sa nu-l iubesti. Acum cred ca la o anumita varsta nu mai iubesti, nu te mai aprinzi ca la 20-30 de ani. Cred ca e pacat sa-l amagesti si pe el si pe tine ca poate il vei iubi dupa casatorie (nu se stie daca va mai veni iubirea) si atunci ce faci? e un chin sa te prefaci sa-l iubesti si pana la urma te simte si el nu e ceva autentic.
Nu se stie nici acela care zici ca era bun, cat de bun s-ar fi dovedit pana la urma....